نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 22 صفحه : 114
(تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً).
اين تعبير عبادت و بندگى خدا را كه با دو ركن اصليش" ركوع" و"
سجود" ترسيم شده، به عنوان حالت دائمى و هميشگى آنها ذكر مىكند، عبادتى كه
كه رمز تسليم در برابر فرمان حق، و نفى كبر و خود خواهى و غرور، از وجود ايشان
است.
در چهارمين توصيف كه از نيت پاك و خالص آنها بحث مىكند مىفرمايد:
" آنها همواره فضل خدا و رضاى او را مىطلبند" (يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً).
نه براى تظاهر و ريا قدم بر مىدارند، و نه انتظار پاداش از خلق خدا دارند،
بلكه چشمشان تنها به رضا و فضل او دوخته شده، و انگيزه حركت آنها در تمام زندگى همين
است و بس.
حتى تعبير به" فضل" نشان مىدهد كه آنها به تقصير خود معترفند و
اعمال خود را كمتر از آن مىدانند كه پاداش الهى براى آن بطلبند، بلكه با تمام
تلاش و كوشش باز هم مىگويند خداوندا! اگر فضل تو به يارى ما نيايد واى بر ما! و
در پنجمين و آخرين توصيف از ظاهر آراسته و نورانى آنها بحث كرده مىگويد:"
نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمايان است" (سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ) [1]
[1]" سيماهم" مبتدا و" فِي وُجُوهِهِمْ"
خبر آن است و" مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ" يا بيان" سيما" است، يا حال است
براى" سيما" ولى بهتر اين است كه" من" را نشويه بدانيم و معنى
جمله چنين مىشود:" علامت آنها در صورتشان است و اين علامت از اثر سجود
است".
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 22 صفحه : 114