(تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً).

اين تعبير عبادت و بندگى خدا را كه با دو ركن اصليش" ركوع" و" سجود" ترسيم شده، به عنوان حالت دائمى و هميشگى آنها ذكر مى‌كند، عبادتى كه كه رمز تسليم در برابر فرمان حق، و نفى كبر و خود خواهى و غرور، از وجود ايشان است.

در چهارمين توصيف كه از نيت پاك و خالص آنها بحث مى‌كند مى‌فرمايد:

" آنها همواره فضل خدا و رضاى او را مى‌طلبند" (يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً).

نه براى تظاهر و ريا قدم بر مى‌دارند، و نه انتظار پاداش از خلق خدا دارند، بلكه چشمشان تنها به رضا و فضل او دوخته شده، و انگيزه حركت آنها در تمام زندگى همين است و بس.

حتى تعبير به" فضل" نشان مى‌دهد كه آنها به تقصير خود معترفند و اعمال خود را كمتر از آن مى‌دانند كه پاداش الهى براى آن بطلبند، بلكه با تمام تلاش و كوشش باز هم مى‌گويند خداوندا! اگر فضل تو به يارى ما نيايد واى بر ما! و در پنجمين و آخرين توصيف از ظاهر آراسته و نورانى آنها بحث كرده مى‌گويد:" نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمايان است" (سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ) [1]

[1]" سيماهم" مبتدا و" فِي وُجُوهِهِمْ‌" خبر آن است و" مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ" يا بيان" سيما" است، يا حال است براى" سيما" ولى بهتر اين است كه" من" را نشويه بدانيم و معنى جمله چنين مى‌شود:" علامت آنها در صورتشان است و اين علامت از اثر سجود است".