فنا مى‌دهد.

اصولا انتقال سنتهاى غلط از قومى به قوم ديگر در سايه شوم همين" حميت جاهليت" صورت مى‌گيرد، و پافشارى اقوام منحرف در برابر انبياء و رهبران الهى نيز غالبا از همين رهگذر است.

در حديثى از امام على بن الحسين ع مى‌خوانيم كه وقتى از حضرت در باره" عصبيت" سؤال كردند، فرمود:

العصبية التي ياثم عليها صاحبها ان يرى الرجل شرار قومه خيرا عن خيار قوم آخرين و ليس من العصبية ان يحب الرجل قومه و لكن من العصبية ان يعين قومه على الظلم‌

:" تعصبى كه موجب گناه است اين است كه انسان بدان قوم خود را از نيكان قوم ديگر برتر بشمرد ولى دوست داشتن قوم خود تعصب نيست، تعصب آن است كه آنها را در ظلم و ستم يارى كند" [1] بهترين راه مبارزه با اين خوى زشت، و طريق نجات از اين مهلكه بزرگ، تلاش و كوشش براى بالا بردن سطح فرهنگ و فكر و ايمان هر قوم و جمعيت است.

در حقيقت داروى اين درد را قرآن مجيد در همين آيه مورد بحث بيان كرده، آنجا كه در نقطه مقابل آن، از مؤمنانى بحث مى‌كند كه داراى سكينه و روح تقوى هستند، بنا بر اين آنجا كه ايمان و سكينه و تقوى است، حميت جاهليت نيست، و آنجا كه حميت جاهليت است ايمان و سكينه و تقوى نيست!.

[1] تفسير" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 73 (حديث 70).