تفسير: آنها كه در حال كفر بميرند هرگز بخشوده نخواهند شد

بعد از بحثهاى گوناگونى كه پيرامون وضع منافقان در آيات گذشته بيان شد، اين آيات پيرامون جمع ديگرى از كفار بحث مى‌كند، و مى‌فرمايد:" كسانى كه كافر شدند و مردم را از راه خدا بازداشتند و بعد از روشن شدن حق به مخالفت با رسول خدا برخاستند، هرگز زيانى به خدا نمى‌رسانند، و اعمالشان را حبط و نابود مى‌كند" (حتى اگر كار خيرى هم انجام داده‌اند چون با ايمان قرين نبوده حبط مى‌شود) (إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ شَاقُّوا الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدى‌ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئاً وَ سَيُحْبِطُ أَعْمالَهُمْ‌).

اين گروه ممكن است همان مشركان مكه باشند، و يا كفار يهود مدينه، و يا هر دو، زيرا تعبير به" كفر" و" صد عن سبيل اللَّه" (بازداشتن مردم از راه خدا) و" شاقوا الرسول" (مخالفت و دشمنى با پيامبر) در مورد هر دو گروه در آيات قرآن آمده است.

تعبير به" تبيين هدايت" در مورد مشركان مكه از طريق معجزات بود، و در مورد كفار اهل كتاب از طريق كتاب آسمانيشان.

حبط اعمال آنها يا اشاره به كارهاى نيكى است كه احيانا انجام مى‌دادند، مانند ميهمان‌نوازى، انفاق و كمك به ابن السبيل، و يا اشاره به عقيم ماندن نقشه‌هاى آنها بر ضد اسلام است.

به هر حال اين گروه داراى سه وصف بودند" كفر" و" صد عن سبيل اللَّه" و" دشمنى و عداوت با پيامبر" كه يكى مخالفت با خدا بود، و ديگرى با بندگان خدا، و ديگرى با رسول خدا.