[سوره محمد (47): آيات 29 تا 31]

أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ يُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغانَهُمْ (29) وَ لَوْ نَشاءُ لَأَرَيْناكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيماهُمْ وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمالَكُمْ (30) وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدِينَ مِنْكُمْ وَ الصَّابِرِينَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَكُمْ (31)

ترجمه:

29- آيا كسانى كه در دلهايشان بيمارى است گمان كردند خدا كينه‌هايشان را ظاهر نمى‌كند؟! 30- و اگر ما بخواهيم آنها را به تو نشان مى‌دهيم تا آنها را با قيافه‌هايشان بشناسى، هر چند مى‌توانى از طرز سخنانشان آنها را بشناسى، و خداوند اعمال شما را مى‌داند.

31- ما همه شما را قطعا آزمايش مى‌كنيم تا معلوم شود مجاهدان واقعى و صابران از ميان شما كيانند؟ و اخبار شما را بيازمائيم.

تفسير: منافقان را از لحن گفتارشان مى‌توان شناخت‌

در اين آيات باز هم به بحثى ديگر از صفات و نشانه‌هاى منافقين اشاره مى‌كند