" تدبر" (بررسى عواقب و نتائج كار)" انذار"،" خارج كردن انسانها از ظلمات به نور" و" شفا و رحمت و هدايت" است.

در آيه 50 سوره انبياء مى‌خوانيم: وَ هذا ذِكْرٌ مُبارَكٌ أَنْزَلْناهُ‌: اين يادآورى پر بركتى است كه ما نازل كرده‌ايم".

در آيه 29 سوره (ص) مى‌خوانيم: كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ‌:" اين كتاب پربركتى است كه بر تو نازل كرده‌ايم تا در آياتش تدبر كنند".

و در آيه 19 سوره انعام آمده است: وَ أُوحِيَ إِلَيَّ هذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ‌:" اين قرآن به من وحى شده است تا شما و تمام كسانى را كه اين پيام به آنها مى‌رسد به وسيله آن انذار كنم".

و در آيه 1 سوره ابراهيم مى‌فرمايد: كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ:" اين كتابى است كه بر تو نازل كرديم تا مردم را به وسيله آن از ظلمتها به سوى نور خارج سازى".

و بالآخره در آيه 82 سوره اسراء آمده است: وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ‌:" آياتى از قرآن نازل مى‌كنيم كه مايه شفا و رحمت براى مؤمنان است".

و به اين ترتيب بايد قرآن مجيد در متن زندگى مسلمانان قرار گيرد و آن را قدوه و اسوه خويش قرار دهند دستوراتش را مو به مو اجرا كنند، و تمام خطوط زندگى خويش را با آن هماهنگ سازند.

اما متاسفانه برخورد گروهى از مسلمانان با قرآن برخورد با يك مشت اوراد نامفهوم است، تنها به تلاوت سرسرى مى‌پردازند، و در نهايت به تجويد و مخارج حروف و زيبايى صوت اهميت مى‌دهند، و بيشترين بدبختى مسلمانان از همين جاست كه قرآن را از شكل يك برنامه جامع زندگى خارج ساخته و تنها