در حقيقت جمله دوم علتى است براى جمله نخست يعنى هواپرستى قدرت ادراك حقائق و حس تشخيص را از آدمى مى‌گيرد، و پرده بر قلب او مى‌افكند به طورى كه قلوب هواپرستان همانند ظرفى مى‌شود كه در آن را بسته و مهر و موم كرده‌اند، نه چيزى وارد آن مى‌شود و نه چيزى از آن خارج مى‌گردد.

" كسانى كه هدايت يافته‌اند خداوند بر هدايتشان مى‌افزايد، و روح تقوا و پرهيزكارى به آنها مى‌بخشد" (وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً وَ آتاهُمْ تَقْواهُمْ‌).

آرى آنها نخستين گامهاى هدايت را شخصا برداشته، و عقل و خرد و فطرت خويش را در اين راه به كار گرفته‌اند، سپس خداوند طبق وعده‌اى كه داده است مجاهدان راهش را هدايت و راهنمايى بيشتر مى‌كند، نور ايمان به قلب آنها مى‌افكند، و از شرح صدر و روشن‌بينى بهره‌مندشان مى‌سازد، اين از نظر اعتقاد و ايمان و اما از نظر عمل روح تقوا را در آنها زنده مى‌كند، آن چنان كه از گناه متنفر مى‌شوند و به طاعت و نيكى عشق مى‌ورزند.

آنها در هر دو جنبه درست نقطه مقابل منافقانى هستند كه در آيه قبل به آنها اشاره شده، از يك سو بر دلهاى آنها مهر است و چيزى نمى‌فهمند، و از سوى ديگر در عمل همواره پيرو هواى نفسند، اما مؤمنان روز به روز بر هدايتشان افزوده مى‌شود و در مقام عمل بر تقوايشان.