اصلى زندگى دنيا كه آزمودگى و پرورش قدرت ايمان و ارزشهاى ديگر انسانى است تامين مى‌گردد.

اگر مؤمنان كنارى مى‌نشستند و سرگرم زندگى تكرارى روزانه بودند، و هر موقع گروه مشرك و ظالمى قيام مى‌كرد خداوند با نيروى غيبى و از طريق اعجاز آنها را درهم مى‌كوبيد، جامعه‌اى بى‌ارزش، خمود، سست، ضعيف و ناتوان به وجود مى‌آمد كه از ايمان و اسلام نامى بيشتر نداشت.

خلاصه اينكه خداوند براى استقرار آئينش نيازى به پيكار ما ندارد، اين ما هستيم كه در ميدان مبارزه با دشمن پرورش مى‌يابيم و نيازمند به اين پيكار مقدسيم.

همين معنى در آيات ديگر قرآن به صورتهاى ديگر بازگو شده است، در سوره آل عمران آيه 142 مى‌خوانيم: أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جاهَدُوا مِنْكُمْ وَ يَعْلَمَ الصَّابِرِينَ‌:" آيا چنان پنداشتيد كه شما با ادعاى ايمان وارد بهشت خواهيد شد در حالى كه هنوز خداوند مجاهدان شما و صابران را مشخص نساخته است"؟

و در آيه قبل از آن آمده: وَ لِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ يَمْحَقَ الْكافِرِينَ‌:

" هدف اين است كه خداوند (در سايه اين پيكارها) افراد با ايمان را خالص گرداند و كافران را نابود سازد".

در آخرين جمله آيه مورد بحث از شهيدانى كه در اين پيكارها جان شيرين خود را از دست مى‌دهند، و حق بزرگى بر جامعه اسلامى دارند، سخن به ميان آورده مى‌گويد:" كسانى كه در راه خدا كشته شدند خداوند اعمالشان را هرگز نابود نمى‌كند" (وَ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمالَهُمْ‌).

زحمات و رنجها و ايثارهاى آنها از ميان نمى‌رود، همه در پيشگاه خدا محفوظ است، در اين دنيا نيز آثار فداكاريهاى آنها باقى مى‌ماند، هر بانگ" لا اله‌