همانگونه كه در آيات گذشته پاداش مؤمنان صالح العمل بيان شده، در اينجا سرانجام كار كافران جسور و خيره‌سر را نيز بيان كرده، مى‌فرمايد:

" آنها كسانى هستند كه فرمان عذاب الهى در باره آنان مسجل شده، و همراه اقوام كافر از جن و انس كه قبل از آنها بودند گرفتار مجازات دردناك مى‌شوند و اهل دوزخند" (أُولئِكَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ‌) [1]" چرا كه آنها همه از زيانكاران بودند" (إِنَّهُمْ كانُوا خاسِرِينَ‌).

چه زيانى از اين بدتر كه تمام سرمايه‌هاى وجود خود را از دست دادند و خشم و غضب خدا را براى خود خريدند.

در مقايسه اين دو گروه دوزخى و بهشتى، در اين آيات به اين امور برخورد مى‌كنيم.

آنها مدارج رشد تكامل خود را طى مى‌كنند در حالى كه اينها همه سرمايه‌هاى خويش را از دست مى‌دهند و زيانكارند.

آنها حق‌شناسند و شكرگزار، حتى در برابر پدر و مادر، اما اينها حق- نشناسند و جسور و بى‌ادب حتى نسبت به والدينشان.

آنها" همراه مقربان خداوند" در بهشتند، و اينها در" زمره اقوام بى- ايمان" در دوزخند، و هر يك به گروه همجنس خود ملحق مى‌شوند.

آنها از لغزشهاى خود توبه مى‌كنند و در برابر حق تسليمند، اما اينها طغيانگرند و سركش، و خودخواه و متكبر.

قابل توجه اينكه: اين گروه لجوج در انحرافات خود بر وضع اقوام پيشين‌

[1] جمله" حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ‌" اشاره به سخنى است كه خداوند در مورد مجازات كافران و مجرمان فرموده، و در تقدير چنين است:" حق عليهم القول بانهم اهل النار" ... و" فى امم" در محل حال است.