نخست مى‌فرمايد:" آنها كسانى هستند كه ما بهترين اعمالشان را قبول مى‌كنيم" (أُولئِكَ الَّذِينَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ ما عَمِلُوا).

چه بشارتى از اين بالاتر كه خداوند بزرگ و قادر و منان، عمل بنده ضعيف و ناچيزى را پذيرا شود كه اين خود گذشته از آثار ديگر افتخارى است بزرگ و موهبتى است عالى و معنوى.

با اينكه خداوند همه اعمال نيك را مى‌پذيرد چرا مى‌گويد:" بهترين اعمال آنها را پذيرا مى‌شود"؟! در پاسخ اين سؤال جمعى از مفسران گفته‌اند: منظور از بهترين اعمال واجبات و مستحبات است در برابر مباحات كه اعمال خوبى است اما چيزى نيست كه مورد پذيرش واقع شود، و اجر و ثوابى به آن تعلق گيرد [1] پاسخ ديگر اينكه خداوند بهترين اعمال آنها را معيار پذيرش قرار مى‌دهد و حتى اعمال درجه دو، و كم اهميت آنها را به حساب اعمال درجه يك به فضل و رحمتش مى‌گذارد، اين درست به آن مى‌ماند كه خريدارى به عنوان فضل و كرم اجناس متفاوتى را كه از طرف فروشنده‌اى عرضه شده است به بهاى جنس اعلا محاسبه كند، و از فضل و لطف خداوند هر چه گفته شود عجيب نيست.

موهبت دوم پاكسازى آنها است، مى‌گويد:" ما از گناهانشان مى‌گذريم" (وَ نَتَجاوَزُ عَنْ سَيِّئاتِهِمْ‌).

در حالى كه در ميان بهشتيان جاى دارند (فِي أَصْحابِ الْجَنَّةِ) [2] و اين سومين موهبت الهى نسبت به آنها است كه آنان را با اين كه لغزشهايى‌

[1] طبرسى در" مجمع البيان" و" علامه طباطبائى" در" الميزان" و" فخر رازى" در" تفسير كبير" و غير آنها در ذيل آيه مورد بحث.

[2]" فِي أَصْحابِ الْجَنَّةِ" متعلق به محذوفى است كه حال براى ضمير" هم" مى‌باشد و در تقدير چنين است حالكونهم موجودين فى اصحاب الجنة.