حمل و از شير باز گرفتنش سى ماه است" (حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً).

" مادر" در طول اين سى ماه بزرگترين ايثار و فداكارى را در مورد فرزندش انجام مى‌دهد.

از نخستين روزهاى انعقاد نطفه حالت مادر دگرگون مى‌شود، و ناراحتيها پشت سر يكديگر مى‌آيد، حالتى كه به حالت" و يار" ناميده مى‌شود و يكى از سختترين حالات مادر است روى مى‌دهد و پزشكان مى‌گويند: بر اثر كمبودهايى است كه در جسم مادر به خاطر ايثار به فرزند رخ مى‌دهد.

هر قدر جنين رشد و نمو بيشتر مى‌كند مواد بيشترى از شيره جان مادر مى‌گيرد، و حتى روى استخوانهاى او و اعصابش اثر مى‌گذارد، گاه خواب و خوراك و استراحت و آرامش را از او مى‌گيرد، و در آخر دوران حمل راه رفتن و حتى نشست و برخاست براى او مشكل مى‌شود اما با صبر و حوصله تمام و به عشق فرزندى كه به زودى چشم به دنيا مى‌گشايد و بر روى مادر لبخند مى‌زند تمام اين ناملائمات را تحمل مى‌كند.

دوران وضع حمل كه يكى از سختترين لحظات زندگى مادر است فرا مى‌رسد تا آنجا كه گاه مادر جان خود را بر سر فرزند مى‌نهد.

به هر حال بار سنگينش را بر زمين گذارده دوران سخت ديگرى شروع مى‌شود، دوران مراقبت دائم و شبانه‌روزى از فرزند، دورانى كه بايد به تمام نيازهاى كودكى پاسخ گويد كه هيچگونه قدرت بر بيان نيازهاى خود ندارد، اگر دردى دارد نمى‌تواند محل درد را تعيين كند، و اگر ناراحتى از گرسنگى و تشنگى و گرما و سرما دارد قادر به بيان آن نيست، جز اينكه ناله سر دهد و اشك ريزد، و مادر بايد با كنجكاوى و صبر و حوصله تمام يك يك اين نيازها را تشخيص دهد و برآورده كند.