و فرزندان مرا صالح كن، من به سوى تو بازمى‌گردم و توبه مى‌كنم، و من از مسلمينم.

16- آنها كسانى هستند كه ما بهترين اعمالشان را قبول مى‌كنيم، و از گناهانشان مى‌گذريم، و در ميان بهشتيان جاى دارند، اين وعده صدقى است كه وعده داده مى‌شدند.

تفسير: اى انسان! به مادر و پدر نيكى كن‌

اين آيات و آيات آينده در حقيقت توضيحى است در باره دو گروه" ظالم" و" محسن" كه در آيات قبل به سرنوشت آنها اجمالا اشاره شده است.

نخست به وضع" نيكوكاران" پرداخته، و از مساله نيكى به پدر و مادر و شكر زحمات آنها كه مقدمه‌اى است براى شكر پروردگار شروع مى‌كند، مى‌فرمايد:" ما انسان را توصيه كرديم كه در باره پدر و مادرش نيكى كند" (وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً) [1]" وصيت" و" توصيه" به معنى مطلق سفارش است، و مفهوم آن منحصر به سفارشهاى مربوط به ما بعد از مرگ نيست، لذا جمعى در اينجا آن را به معنى" امر و دستور و فرمان" تفسير كرده‌اند.

سپس به دليل لزوم حق‌شناسى در برابر مادر پرداخته مى‌گويد:" مادر، او را با اكراه و ناراحتى حمل مى‌كند، و با ناراحتى بر زمين مى‌گذارد، و دوران‌

[1]" توصيه" معمولا به دو مفعول متعدى مى‌شود، منتها مفعول دوم همراه" باء" يا" الى" خواهد بود، بنا بر اين" احسانا" نمى‌تواند مفعول دوم در آيه فوق باشد، مگر اينكه" وصينا" را به معنى" الزمنا" بدانيم كه متعدى به دو مفعول مى‌شود بدون حروف جاره، و يا براى آيه محذوفى قائل شويم و بگوئيم در تقدير چنين است:" وصينا الانسان بان يحسن بوالديه احسانا" در اين صورت احسانا" مفعول مطلق" براى فعل محذوفى است.