در آيه بعد مرحله نهايى دادرسى قيامت را بيان مى‌كند، آنجا كه هر گروهى به نتيجه اعمال خود مى‌رسند، مى‌فرمايد:" اما كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند پروردگارشان آنها را در رحمت خود وارد مى‌كند" (فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيُدْخِلُهُمْ رَبُّهُمْ فِي رَحْمَتِهِ‌).

ذكر" فاء تفريع" در اينجا دليل بر اين است كه نتيجه نگاهدارى حساب اعمال و آن دادگاه عدل الهى همين است كه مؤمنان در رحمت الهى وارد مى‌شوند.

طبق اين آيه، ايمان به تنهايى كافى نيست كه از اين موهبت عظيم برخوردار شوند بلكه عمل صالح نيز شرط آن است.

تعبير به" ربهم" (پروردگارشان) كه از لطف مخصوص خداوند حكايت مى‌كند با تعبير به" رحمت" بجاى" بهشت" تكميل مى‌شود.

و جمله پايان آيه كه مى‌فرمايد:" اين پيروزى آشكار است" (ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْمُبِينُ‌) به اوج كمال مى‌رسد.

" رحمت الهى" مفهوم وسيعى دارد كه دنيا و آخرت را در برمى‌گيرد، و در آيات قرآن بر معانى زيادى اطلاق شده است، گاه بر مساله هدايت، گاه نجات از چنگال دشمن، گاه باران پر بركت، گاه به نعمتهاى ديگرى همچون نعمت نور و ظلمت، و در موارد بسيارى نيز به بهشت و مواهب خدا در قيامت اطلاق شده است.

جمله" ذلك الفوز المبين" يك بار ديگر در سوره انعام آيه 16 تكرار شده است، منتها در آنجا" فوز مبين" (پيروزى آشكار) در مورد كسانى است كه از عذاب الهى رهايى مى‌يابند: مَنْ يُصْرَفْ عَنْهُ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمَهُ وَ ذلِكَ الْفَوْزُ الْمُبِينُ‌ اما در اينجا در باره كسانى است كه در بهشت و رحمت الهى وارد مى‌شوند، و در واقع هر دو پيروزى بزرگ است: نجات از عذاب، و دخول در كانون رحمت حق.