همين زندگى ما در دنيا در كار نيست، گروهى از ما مى‌ميرند و گروهى زنده مى‌شوند" و جاى آنها را مى‌گيرند، و نسل بشر همچنين تداوم مى‌يابد (وَ قالُوا ما هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا).

" و چيزى جز دهر و گذشت روزگار ما را هلاك نمى‌كند" (وَ ما يُهْلِكُنا إِلَّا الدَّهْرُ).

و به اين ترتيب هم" معاد" را انكار مى‌كردند و هم" مبدأ" را، جمله نخست ناظر به انكار معاد است و جمله بعد ناظر به انكار مبدأ.

قابل توجه اينكه شبيه اين تعبير در دو آيه ديگر قرآن نيز آمده است، در سوره انعام آيه 29 مى‌خوانيم: وَ قالُوا إِنْ هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ‌ و در سوره مؤمنون آيه 37 آمده: إِنْ هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ‌، ولى در هر دو مورد تكيه بر انكار معاد است تنها در آيه مورد بحث هم معاد انكار شده و هم مبدأ.

روشن است اينكه آنها روى معاد بيشتر تكيه مى‌كردند به خاطر وحشتى بود كه از آن داشتند، و تاثيرى كه ممكن بود در تغيير مسير زندگى هوس‌آلود آنها داشته باشد.

مفسران براى جمله" نموت و نحيا" (مى‌ميريم و زنده مى‌شويم) چند تفسير ذكر كرده‌اند: نخست همان كه در بالا گفتيم: بزرگسالان مى‌روند، و نوزادان قدم به عرصه حيات مى‌گذارند و جاى آنها را مى‌گيرند.

ديگر اينكه: جمله از قبيل تاخير و تقديم است، و در معنى چنين است ما زنده مى‌شويم و سپس مى‌ميريم و جز اين حيات و مرگ چيز ديگرى در كار نيست! سوم اينكه: بعضى مى‌ميرند و بعضى زنده مى‌مانند (هر چند سرانجام همه خواهند مرد).

چهارم اينكه: ما در آغاز مرده و بيجان بوديم، سپس لباس حيات بر ما