و به اين ترتيب آلودگى به گناه و دروغ، و همچنين كبر و خودبينى سبب مى‌شود كه اينهمه آيات را نشنيده گيرد و خود را به كرگوشى زند، همانگونه كه در آيه 7 سوره لقمان نيز آمده است:" وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِ آياتُنا وَلَّى مُسْتَكْبِراً كَأَنْ لَمْ يَسْمَعْها كَأَنَّ فِي أُذُنَيْهِ وَقْراً:" هنگامى كه آيات ما بر او خوانده مى‌شود مستكبرانه روى برمى‌گرداند، گويى آن را نشنيده، گويى اصلا گوشهايش سنگين است.

و در پايان آيه آنها را شديدا به كيفر سختى تهديد كرده، مى‌گويد:" چنين كسى را به عذاب دردناك بشارت ده"! (فَبَشِّرْهُ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‌).

همانگونه كه او دل پيامبر و مؤمنان را بدرد آورده ما نيز او را به عذاب دردناكى مبتلا مى‌سازيم، چرا كه عذاب قيامت تجسمى است از اعمال امروز انسانها! گر چه بعضى از مفسران شان نزولى براى اين آيه و آيه بعد ذكر كرده و آن را اشاره به" ابو جهل" و يا" نظر بن حارث" مى‌دانند كه داستانها و افسانه‌هايى از عجم جمع‌آورى كرده بودند تا مردم را سرگرم سازند، و از آئين حق بازدارند، ولى پيداست كه نه تنها مخصوص آنها نيست بلكه اختصاص به مشركان عرب نيز ندارد، همه مجرمان دروغگوى مستكبر را در هر عصر و زمان شامل مى‌شود همانها كه آيات الهى و پيام پيامبران و سخنان پيشوايان بزرگ را نشنيده مى‌گيرند، چرا كه با شهوات و خواسته‌هاى انحرافى آنها هماهنگ نيست، و افكار شيطانى آنها را تاييد نمى‌كند، و با عادات غلط و تقليدهاى كوركورانه آنها موافق نيست، آرى همه اينها را نيز به عذاب دردناك بشارت ده.

با اينكه" عذاب" تناسبى با" بشارت" ندارد اين تعبير به عنوان سخريه و تحقير اين گروه ذكر شده است.