نخست مى‌فرمايد: از سوى خداوند بزرگ و منان به آنها خطاب مى‌شود" وارد بهشت شويد" (ادْخُلُوا الْجَنَّةَ).

به اين ترتيب پذيرايى كننده واقعى از آنها خدا است كه از ميهمانان خودش دعوت كرده مى‌گويد: بفرمائيد و وارد بهشت شويد! سپس به نخستين نعمت اشاره كرده، مى‌افزايد" شما و همسرانتان" (أَنْتُمْ وَ أَزْواجُكُمْ‌).

روشن است بودن در كنار همسران با ايمان و مهربان هم براى مردان لذت بخش است و هم براى زنانشان كه اگر در اندوه دنيا شريك بودند در شادى آخرت نيز شريك باشند.

بعضى ازواج را در اينجا به معنى همرديفان و دوستان و نزديكان تفسير كرده‌اند كه اگر آنهم باشد خود نعمت بزرگى است، ولى ظاهر آيه همان معنى نخست است.

سپس اضافه مى‌كند" همگى غرق سرور و شادى باشيد، آن چنان كه سرور و شادمانى كه آثارش در چهره‌هاى شما پرتوافكن باشد" (تُحْبَرُونَ‌).

" تحبرون" از ماده" حبر" (بر وزن فكر) به معنى اثر مطلوب است، و گاه به زينت و آثار شادمانى كه در چهره ظاهر مى‌شود نيز اطلاق شده، و اگر به" علماء"" احبار" (جمع حبر بر وزن ابر) گفته مى‌شود به خاطر آثارى است كه از آنها در ميان مجتمعات بشرى باقى مى‌ماند، چنان كه امير مؤمنان على ع فرمود:

العلماء باقون ما بقى الدهر اعيانهم مفقودة و امثالهم فى القلوب موجوده‌

:" دانشمندان تا پايان جهان زنده‌اند شخص آنها در ميان نيست اما آثارشان در قلبها موجود است" [1]

[1]" نهج البلاغه" كلمات قصار جمله 147.