را استحكام بيشترى مى‌بخشد.

طبيعى است كه دوستان در امور زندگى كمك يكديگرند اگر دوستى بر اساس شر و فساد باشد شريك در جرم يكديگرند، و اگر بر اساس خير و صلاح باشد شريك در پاداش يكديگر مى‌باشند، بنا بر اين جاى تعجب نيست كه دوستى از قسم اول در آنجا تبديل به دشمنى گردد، و از قسم دوم به دوستى محكمتر.

امام صادق ع مى‌فرمايد:

الا كل خلة كانت فى الدنيا فى غير اللَّه عز و جل فانها تصير عداوة يوم القيامة

:" بدانيد هر دوستى كه در دنيا براى خاطر خدا نباشد در قيامت تبديل به عداوت و دشمنى مى‌شود" [1] آيه بعد در حقيقت تفسيرى است براى اوصاف و حالات" متقين" و بيانى است از سرنوشت پرافتخار آنها.

در آن روز خداوند به آنها مى‌گويد:" اى بندگان من! امروز نه ترسى بر شما است، و نه غم و اندوهى خواهيد داشت" (يا عِبادِ لا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ‌).

چه پيام جالبى؟! پيامى بدون واسطه از سوى خداوند، پيامى كه با بهترين توصيفها آغاز مى‌شود، اى بندگان خدا! پيامى كه مهمترين نگرانى انسان را در آن روز پرنگرانى زائل مى‌كند، پيامى كه هر گونه غم و اندوه از گذشته را از دل مى‌زدايد، آرى اين پيام داراى چهار مزيت بالا است.

[1] تفسير" على بن ابراهيم" طبق نقل" نور الثقلين" جلد 4 صفحه 612.