[سوره غافر (40): آيات 18 تا 20]

وَ أَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْآزِفَةِ إِذِ الْقُلُوبُ لَدَى الْحَناجِرِ كاظِمِينَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ (18) يَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ (19) وَ اللَّهُ يَقْضِي بِالْحَقِّ وَ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا يَقْضُونَ بِشَيْ‌ءٍ إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ (20)

ترجمه:

18- آنها را از روز نزديك بترسان، روزى كه از شدت وحشت دلها به گلوگاه مى‌رسد، و تمامى وجود آنها مملو از اندوه مى‌گردد، براى ستمكاران دوستى وجود ندارد و نه شفاعت كننده‌اى كه شفاعتش پذيرفته شود.

19- او چشمهايى را كه به خيانت گردش مى‌كند مى‌داند، و از آنچه در سينه‌ها پنهان است با خبر است.

20- خداوند به حق داورى مى‌كند، و معبودهايى را كه غير از او مى‌خوانند هيچگونه داورى ندارند، خداوند شنوا و بينا است.

تفسير:

روزى كه جانها به لب مى‌رسد!

اين آيات هم چنان ادامه توصيف قيامت است و در حقيقت در اين آيات هفت ويژگى ديگر از ويژگيهاى قيامت و حوادث هول‌انگيز و دهشت‌زاى آن كه هر انسان مؤمنى را عميقا در فكر فرو مى‌برد بيان شده است: