و دامنه رحمت خويش را مى‌گستراند (وَ هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا وَ يَنْشُرُ رَحْمَتَهُ‌).

و بايد هم چنين باشد" چرا كه او ولى و سرپرستى است شايسته ستايش" (وَ هُوَ الْوَلِيُّ الْحَمِيدُ). اين آيه در عين اينكه بيان نعمت و لطف پروردگار است از آيات و نشانه‌هاى توحيد نيز سخن مى‌گويد، چرا كه نزول باران نظام بسيار دقيق و حساب شده‌اى دارد، از موقعى كه آفتاب بر اقيانوسها مى‌تابد و ذرات لطيف آب را از املاح جدا كرده و به صورت توده‌هاى ابر به آسمان مى‌فرستد، و هنگامى كه قشر سرد فوقانى هوا آنها را متراكم مى‌سازد، و سپس بادها آنها را بر دوش خود حمل مى‌كنند، و بر فراز زمينهاى تشنه و خشكيده مى‌برند، و بر اثر برودت و فشار مخصوص هوا تبديل به دانه‌هاى كوچك باران مى‌شود كه به نرمى بر زمين نشيند، و در آن نفوذ مى‌كند، بى‌آنكه ويرانى بيافريند.

آرى اگر اين نظام را با دقت بررسى كنيم نشانه‌هاى علم و قدرت خداوند در آن نمايان است. او ولى حميدى است كه نيازهاى بندگان را تامين كرده و آنها را مشمول الطاف خويش مى‌گرداند.

قابل توجه اينكه" غيث"- چنان كه بسيارى از مفسران و بعضى از اهل لغت تصريح كرده‌اند- به معنى باران نافع است، در حالى كه مطر به هر گونه باران گفته مى‌شود خواه نافع باشد يا غير نافع.

و لذا به دنبال آن جمله و ينشر رحمته (رحمت خود را گسترش مى‌دهد) آمده است.

چه تعبير زيبا و جامعى؟ رحمت خود را در زنده كردن زمينهاى مرده، در رويانيدن گياهان، در شستشوى هوا، در تامين آب آشاميدنى انسانها و موجودات زنده ديگر، و خلاصه در تمام زمينه‌ها مى‌گستراند.