عظمت خشم خدا نسبت به آنان است‌ [1] هر دو تفسير مناسب است اما تفسير اول از جهاتى مناسبتر به نظر مى‌رسد.

آرى در آنجا پرده‌هاى غرور و غفلت كنار مى‌رود، و چشم حقيقت بين انسان باز مى‌شود، لذا چاره‌اى جز اعتراف به گناه ندارد.

آنها در اين جهان اصرار به انكار معاد داشتند، و پيامبران را در اين زمينه به باد استهزاء مى‌گرفتند، اما هنگامى كه مرگ و حيات متوالى خود را مى‌بينند جايى براى انكار باقى نمى‌ماند، تكيه كردن آنها روى تكرار مرگ و حيات شايد از اين نظر است كه مى‌خواهند بگويند: اى خداوندى كه مالك مرگ‌

[1] طبق تفسير اول" اذ"" ظرفيه" است و متعلق به" مقتكم انفسكم" مى‌باشد.

و طبق تفسير دوم" تعليليه" است، و متعلق به مقت اللَّه مى‌باشد- قابل توجه اينكه در باره دو" مقت" كه در آيه فوق است چهار احتمال وجود دارد كه هر يك از مفسران يكى از آنها را برگزيده است: نخست اينكه ظرف هر دو قيامت بوده باشد، ديگر اينكه ظرف هر دو دنيا باشد سوم اينكه ظرف مقت اول دنيا و مقت دوم آخرت باشد، و چهارم عكس آن است، ولى از همه بهتر طبق تفسير فوق اين است كه اولى مربوط به آخرت و دومى مربوط به دنيا و يا هر دو مربوط به آخرت باشد (دقت كنيد).