[سوره الشورى (42): آيات 19 تا 20]

اللَّهُ لَطِيفٌ بِعِبادِهِ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ (19) مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَ مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ (20)

ترجمه:

19- خداوند نسبت به بندگانش لطف دارد، هر كس را بخواهد روزى مى‌دهد، و او قوى و شكست ناپذير است.

20- كسى كه زراعت آخرت را بخواهد به او بركت مى‌دهيم، و بر محصولش مى‌افزائيم، و آنها كه فقط كشت دنيا را مى‌طلبند كمى از آن به آنها مى‌دهيم اما در آخرت هيچ نصيبى ندارند!

تفسير: مزرعه دنيا و آخرت‌

از آنجا كه در آيات قبل بحثى از عذاب شديد خداوند به ميان آمد، و نيز تقاضايى از ناحيه منكران معاد مطرح شده بود كه چرا قيامت زودتر برپا نمى‌شود؟

نخستين آيه مورد بحث براى آميختن آن" قهر" با" لطف" و براى پاسخگويى به شتاب كردن بى‌معنى منكران معاد مى‌فرمايد:" خداوند نسبت به بندگانش لطيف است، و داراى لطف و مرحمت" (اللَّهُ لَطِيفٌ بِعِبادِهِ‌).