كه آنها تا سر آمد معينى زنده و آزاد باشند خداوند در ميان آنها داورى مى‌كرد و كسانى كه بعد از آنها وارثان كتاب شدند از آن در شك و ترديدند، شكى توام با بدبينى و سوء ظن.

تفسير:

آئين تو عصاره آئين همه انبياست‌

از آنجا كه بسيارى از بحثهاى اين سوره در برابر مشركان است و در آيات قبل نيز از همين موضوع سخن به ميان آمده، آيات مورد بحث اين حقيقت را روشن مى‌سازد كه دعوت اسلام به توحيد دعوت تازه‌اى نيست، دعوت تمام پيامبران اولو العزم است، نه تنها اصل توحيد بلكه تمام اصول دعوت انبيا در مسائل بنيادى در همه اديان آسمانى يكى بوده است.

مى‌فرمايد:" خداوند آئينى را براى شما تشريع كرد كه به نخستين پيامبر اولو العزم نوح توصيه كرده بوده" (شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّينِ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً).

" همچنين آنچه را بر تو وحى فرستاديم، و ابراهيم و موسى و عيسى را به آن سفارش كرديم" (وَ الَّذِي أَوْحَيْنا إِلَيْكَ وَ ما وَصَّيْنا بِهِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسى‌).

و به اين ترتيب آنچه در شرايع همه انبيا بوده و در شريعت تو است و" آنچه خوبان همه دارند تو تنها دارى"! تعبير" من الدين" نشان مى‌دهد كه هماهنگى شرايع آسمانى تنها در مساله توحيد و يا اصول عقائد نيست، بلكه مجموعه دين الهى از نظر اساس و ريشه همه جا يكى است، هر چند تكامل جامعه انسانى ايجاب مى‌كند كه تشريعات و قوانين فرعى هماهنگ با تكامل انسانها رو به تكامل رود تا به حد نهايى و خاتم اديان رسد.

به همين دليل در آيات ديگر قرآن شواهد فراوانى وجود دارد كه نشان مى‌دهد اصول كلى عقائد و قوانين و وظايف در همه اديان يكسان بوده.