نكته‌ها:

1- شناخت صفات خدا

از آنجا كه علم و دانش ما بلكه تمام هستى ما محدود است هرگز نمى‌توانيم به كنه و حقيقت ذات خداوند كه نامحدود است، برسيم چرا كه آگاهى از كنه چيزى به معنى احاطه بر او است، چگونه موجود محدود مى‌تواند احاطه بر ذات نامحدودى پيدا كند، همچنين شناخت كنه" صفات" خدا كه عين ذات او است نيز براى موجود محدودى همچون ما امكان پذير نيست.

بنا بر اين آنچه ما از ذات و صفات خدا مى‌دانيم يك علم اجمالى است، و بيشتر بر محور آثارش دور مى‌زند.

از سوى ديگر چون الفاظ ما براى رفع نيازمنديهاى زندگى روزمره ما وضع شده، هرگز نمى‌تواند بيانگر ذات و صفات نامحدود حق باشد، لذا الفاظ علم و قدرت و حيات و ولايت و مالكيت و ساير الفاظى كه بيانگر صفات ثبوتيه و سلبيه او است رنگ ديگرى به خود مى‌گيرد، و اينجاست كه گاه به تعبيراتى برخورد مى‌كنيم كه در يك نظر سطحى متناقض و متضاد است، اما با دقت روشن مى‌شود كه همه بيانگر يك واقعيت است.

مثلا مى‌گوئيم خداوند هم" اول" است و هم" آخر" هم" ظاهر" است و هم" باطن" با همه چيز است اما همراه آنها نيست، و جدا از همه چيز است اما بيگانه از آنها نيست.

البته اگر با معيار مفاهيم اين الفاظ در موجودات محدود و ممكن سخن بگوئيم چيزى كه اول است نمى‌تواند آخر باشد، و چيزى كه ظاهر است نمى‌تواند باطن باشد، ولى هنگامى كه اين الفاظ را در افق ذات بى‌نهايت او مى‌انديشيم مى‌بينيم همه با هم جمع است، چرا كه موجود نامتناهى در عين اول بودن آخر و در عين ظاهر بودن باطن است.