از امام ع در باره تفسير" وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ‌" سؤال كردند، فرمود:" منظور علم او است" [1] و در حديث ديگرى از همان امام ع" عرش" را به معنى علمى كه انبيا را بر آن واقف كرده، و" كرسى" را به معنى علمى كه هيچكس را از آن آگاه نكرده است تفسير فرموده‌ [2] در حالى كه بعضى ديگر از مفسران با الهام گرفتن از روايات ديگرى" عرش" و" كرسى" را به دو موجود عظيم از مخلوقات پروردگار تفسير كرده‌اند.

از جمله بعضى گفته‌اند: منظور از عرش مجموعه عالم هستى است.

و گاه گفته‌اند مجموعه اين زمين و آسمان در درون كرسى قرار دارد، بلكه آسمان و زمين در برابر كرسى همچون حلقه انگشترى است در يك بيابان پهناور، و كرسى در برابر عرش نيز همچون حلقه انگشترى است در يك بيابان وسيع.

و گاه" عرش" را بر قلب انبيا و اوصيا و مؤمنان كامل اطلاق كرده‌اند، چنان كه در حديث آمده است: ان قلب المؤمن عرش الرحمن:" قلب مؤمن عرش بزرگ خدا است"! [3] و نيز در حديث قدسى نقل شده است:

لم يسعنى سمائى و لا ارضى و وسعنى قلب عبدى المؤمن:

" آسمان و زمين من وسعت وجود مرا ندارد ولى قلب بنده مؤمن من جايگاه من است"! [4] اما براى درك حقيقت معنى عرش- البته تا آنجا كه قدرت تشخيص انسان اجازه مى‌دهد- بهترين راه اين است كه موارد استعمال آن را در قرآن مجيد دقيقا مورد بررسى قرار دهيم:

در آيات زيادى از قرآن اين تعبير به چشم مى‌خورد:

[1] و [2] بحار الانوار جلد 58 صفحه 28 (حديث 46 و 47).

[3] و [4] بحار الانوار جلد 58 صفحه 39.