ترجمه:

49- انسان هرگز از تقاضاى نيكى (و نعمت) خسته نمى‌شود، و هر گاه شر و بدى به او رسد مايوس و نوميد مى‌گردد.

50- و هر گاه او را رحمتى از سوى خود بعد از ناراحتى بچشانيم مى‌گويد: اين به خاطر شايستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمى‌كنم قيامت برپا شود (و به فرض كه قيامتى باشد) هر گاه به سوى پروردگارم بازگردم براى من نزد او پاداشهاى نيك است! ما كافران را از اعمالى كه انجام داده‌اند (به زودى) آگاه خواهيم كرد، و از عذاب شديد به آنها مى‌چشانيم.

51- و هر گاه نعمتى به انسان دهيم روى مى‌گرداند، و با حال تكبر از حق دور مى‌شود، ولى هر گاه مختصر ناراحتى به او رسد تقاضاى فراوان و مستمر (براى برطرف شدن آن) دارد.

52- بگو: به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن كافر شويد چه كسى گمراه‌تر خواهد بود از كسى كه با آن مخالفت مى‌كند؟!

تفسير: اين انسانهاى كم ظرفيت‌

به تناسب بحثى كه در آيات گذشته در باره مشركان و سرنوشت آنها بيان شده بود، در آيات مورد بحث ترسيمى از حال اين انسانهاى ضعيف و بى‌ايمان شده، ترسيمى گويا و روشنگر، و تجسمى زنده و آشكار از اين افراد كوتاه فكر و كم‌ظرفيت.

نخست مى‌فرمايد:" انسان هرگز از تقاضاى نيكيها، اموال و ثروتها و مواهب زندگى خسته و ملول نمى‌شود" (لا يَسْأَمُ الْإِنْسانُ مِنْ دُعاءِ الْخَيْرِ).

هرگز تنور حرص او از گرمى نمى‌افتد، هر چه بيشتر پيدا مى‌كند باز بيشتر مى‌خواهد، و هر چه به او بدهند باز سير نمى‌شود.

" اما اگر دنيا به او پشت كند، نعمتهاى او زائل گردد، و شر و بدى و تنگدستى و فقر دامن او را بگيرد، به كلى مايوس و نوميد مى‌شود" (وَ إِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَيَؤُسٌ‌