تا در درجه اول آنها ايمان بياورند و بعد دامنه آئين او به ديگران گسترش پيدا كند.

اما بهانه‌جويانى كه مانند كودكان هر روز مطلب غير منطقى تازه‌اى را مطرح مى‌كردند، و با حرفهاى كودكانه و ضد و نقيض خود نشان مى‌دادند كه به دنبال حق‌طلبى نيستند، يك روز مى‌گفتند چرا اين قرآن تنها به زبان عرب نازل شده؟

آيا بهتر نبود همه يا قسمتى از آن به غير اين زبان بود تا ديگران نيز بهره گيرند؟

(در حالى كه آنها هدف ديگرى داشتند منظورشان اين بود كه توده مردم عرب از جاذبه فوق العاده محروم گردند).

و اگر اين خواسته آنها انجام مى‌شد، مى‌گفتند: چگونه او عرب است و كتابش غير عربى؟

خلاصه هر روز به بهانه‌اى خود و ديگران را سرگرم و از راه حق باز مى‌داشتند.

اصولا" بهانه‌جويى" هميشه دليل بر اين است كه انسان درد ديگرى دارد كه نمى‌خواهد آن را فاش بگويد، درد اين گروه نيز اين بود كه توده‌هاى مردم سخت مجذوب قرآن شده بودند، و لذا منافع آنها سخت به خطر افتاده بود، براى خاموش كردن نور اسلام به هر وسيله‌اى متوسل مى‌شدند.