هم قرار مى‌دهد تا با مقايسه با يكديگر وضع آنها به خوبى روشن گردد، و از آنجا كه در آيات گذشته سخن از منكران لجوجى در ميان بود كه بر كفر پافشارى داشتند، و خداوند آنها را به عذابها و كيفرهاى مختلف تهديد مى‌كند، در آيات مورد بحث سخن از مؤمنانى است كه در ايمانشان راسخ و پا بر جا هستند، و خداوند به هفت پاداش و موهبت كه براى آنها قرار داده اشاره مى‌كند كه غالبا نقطه مقابل كيفرهاى گذشته است.

نخست مى‌گويد:" كسانى كه مى‌گويند پروردگار ما اللَّه است، سپس بر سر گفته خود مى‌ايستند و كمترين انحرافى پيدا نمى‌كنند، و آنچه لازمه آن است در عمل و گفتار نشان مى‌دهند فرشتگان الهى بر آنها نازل مى‌شوند كه نترسيد و غمگين مباشيد" (إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا).

چه تعبير جامع و جالبى كه در حقيقت همه نيكى‌ها و صفات برجسته را در بر دارد، نخست دل به خدا بستن و ايمان محكم به او پيدا كردن، سپس تمام زندگى را به رنگ ايمان در آوردن و در محور آن قرار دادن‌ [1] بسيارند كسانى كه دم از عشق اللَّه مى‌زنند، ولى در عمل استقامت ندارند، افرادى سست و ناتوانند كه وقتى در برابر طوفان شهوات قرار مى‌گيرند با ايمان وداع كرده، و در عمل مشرك مى‌شوند، و هنگامى كه منافعشان به خطر مى‌افتد همان ايمان ضعيف و مختصر را نيز از دست مى‌دهند.

[1]" استقاموا" از ماده" استقامت" به معنى ملازم طريق مستقيم بودن و ثبات بر خط صحيح است، و بعضى از ارباب لغت نيز آن را به معنى" اعتدال" تفسير كرده‌اند، و جمع ميان اين دو معنى بعيد نيست‌