[سوره فصلت (41): آيات 17 تا 18]

وَ أَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْناهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمى‌ عَلَى الْهُدى‌ فَأَخَذَتْهُمْ صاعِقَةُ الْعَذابِ الْهُونِ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ (17) وَ نَجَّيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ (18)

ترجمه:

17- اما ثمود را هدايت كرديم، ولى آنها نابينايى را بر هدايت ترجيح دادند، لذا صاعقه، آن عذاب خوار كننده، به خاطر اعمالى كه انجام مى‌دادند آنها را فرو گرفت.

18- و كسانى را كه ايمان آوردند و تقوا را پيشه داشتند نجات بخشيديم.

تفسير: سرنوشت قوم سركش ثمود

بعد از توضيحى كه در آيات گذشته پيرامون قوم عاد آمد در دو آيه مورد بحث از قوم ثمود سخن به ميان آورده مى‌گويد:" اما ثمود را هدايت كرديم (پيامبران صالح را با دلائل روشن به سوى آنها فرستاديم) ولى آنها نابينايى و گمراهى را بر هدايت ترجيح دادند"! (وَ أَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْناهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمى‌ عَلَى الْهُدى‌).

" لذا صاعقه عذاب خوار كننده به خاطر اعمالى كه انجام مى‌دادند دامان آنها را فرو گرفت" (فَأَخَذَتْهُمْ صاعِقَةُ الْعَذابِ الْهُونِ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ‌).

آنها گروهى بودند كه در سرزمين" وادى القرى" (منطقه‌اى ميان مدينه‌