اين مجادله و گفتگوهاى توام با لجاجت و عناد، اين تقليدهاى كوركورانه و تعصبهاى بى پايه سبب مى‌شود كه آنها از صراط مستقيم به بيراهه كشيده شوند، چرا كه حقايق تنها در پرتو روح حقجويى آشكار مى‌گردد.

در حقيقت بيان اين مطلب در صورت يك استفهام تعجب آميز از شخص پيامبر بيانگر اين است كه هر انسان بى‌طرفى به وضع آنها نگاه كند از انحراف آنها در شگفتى فرو مى‌رود كه با اينهمه آيات و نشانه‌هاى روشن چگونه حق را نمى‌بينند؟!

قابل توجه اينكه در اين سوره بارها از" مجادله كنندگان در آيات الهى" سخن به ميان آمده است كه در سه مورد به صورت‌ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ‌ مطرح شده، (آيه 35 و 56 و آيه مورد بحث) و قرائن نشان مى‌دهد كه مقصود از" آيات اللَّه" بيشتر همان آيات نبوت، و محتواى كتب آسمانى است، البته از آنجا كه آيات توحيد و مسائل مربوط به معاد نيز در كتب آسمانى مطرح بوده آنها نيز در قلمرو مجادله آنها قرار داشته است.

آيا اين تكرار براى تاكيد اين مطلب مهم است و يا در هر دو مورد مطلب جديدى منظور بوده؟

احتمال دوم نزديكتر به نظر مى‌رسد، چرا كه هر يك از اين آيات سه گانه مطلب خاصى را تعقيب مى‌كند.

در آيه 56 سخن از انگيزه اينگونه مجادله‌ها يعنى كبر و غرور و خود برتربينى است.