بعد مىگويد الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ.
و سپس مىفرمايد: أُمِرْتُ أَنْ أُسْلِمَ
لِرَبِّ الْعالَمِينَ.
يك نوع ترتيب منطقى در ميان آنها مشاهده مىشود زيرا نخست سخن از جاويدان و
پربركت بودن خدا است، سپس از اختصاص هر گونه حمد و ستايش به ذات پاك او، و سرانجام
انحصار عبوديت و پرستش در ذات مقدسش.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 20 صفحه : 163