در آيات گذشته خداوند پيامبر ص را به صبر و شكيبايى در مقابل مخالفان و
نغمههاى ناموزون و توطئههاى شوم آنها دعوت مىكرد، و آيات مورد بحث انگيزه
مجادله و ستيزهجوئيهاى آنان را در مقابل حق شرح مىدهد.
در نخستين آيه مىگويد:" كسانى كه بدون منطق و دليلى كه از سوى خدا براى
آنها آمده باشد در آيات الهى مجادله مىكنند، و در سينههاشان جز تكبر نيست"
(إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ
اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلَّا كِبْرٌ).
" مجادله"- چنان كه قبلا هم اشاره كردهايم- به معنى مخاصمه و
ستيزهجويى در سخن و جر و بحثهاى بىمنطق است. هر چند گاهى در معنى وسيع اعم از
گفتگوى باطل و حق نيز به كار مىرود، و تعبير" بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ" تاكيدى است بر آنچه معمولا از معنى مجادله استفاده مىشود، چرا
كه" سلطان" به معنى دليل و برهانى است كه مايه سلطه انسان بر طرف مقابل
مىشود.
و تعبير" اتاهم" اشاره به دلائلى است كه از طريق وحى از سوى خدا
نازل مىگردد، و چون وحى مطمئنترين طريق براى اثبات حقائق است در اينجا روى آن
تكيه شده است.
منظور از" آيات اللَّه" كه آنها در مورد آن مجادله مىكردند"
معجزات و آيات قرآن" و بحثهاى مربوط به مبدء و معاد است كه گاه آن را سحر
مىخواندند، گاه
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 20 صفحه : 137