ذكر كرده‌اند، در روايتى از امام صادق ع به معنى وسعت رزق و حسن خلق در دنيا و خشنودى خدا و بهشت در آخرت تفسير شده است (

انها السعة فى الرزق و المعاش و حسن الخلق فى الدنيا و رضوان اللَّه و الجنة فى الاخرة

). [1] و بعضى از مفسران آن را به معنى علم و عبادت در دنيا و بهشت در آخرت، يا مال در دنيا، و بهشت در آخرت، يا همسر خوب و صالح در دنيا و بهشت در آخرت دانسته‌اند در حديثى نيز از پيامبر اكرم ص آمده است:

من اوتى قلبا شاكرا و لسانا ذاكرا و زوجة مؤمنة تعينه على امر دنياه و اخراه فقد اوتى فى الدنيا حسنة و فى الاخرة حسنة و وقى عذاب النار،

" كسى كه خدا به او قلبى شاكر، زبانى مشغول به ذكر حق، و همسرى با ايمان كه او را در امور دنيا و آخرت يارى كند ببخشد، نيكى دنيا و آخرت را به او داده و از عذاب آتش باز داشته شده" [2] بديهى است حسنه به معنى هر گونه خير و خوبى است و مفهومى وسيع و گسترده دارد كه تمام مواهب مادى و معنوى را شامل مى‌شود، بنا بر اين آنچه در روايات فوق يا كلمات مفسران آمده است بيان مصداقهاى روشن آن مى‌باشد، و مفهوم آيه را محدود نمى‌كند، و اينكه بعضى از مفسران تصور كرده‌اند" حسنه" چون در آيه به صورت مفرد نكره است هر گونه نيكى را شامل نمى‌شود و لذا در تعيين مصداق آن در ميان مفسران گفتگو است‌ [3] اشتباهى بيش نيست زيرا گاه مى‌شود كه مفرد نكره نيز معنى جنس مى‌بخشد و مورد آيه ظاهرا از اين قبيل است و به گفته بعضى از مفسران، افراد با ايمان اصل حسنه را از خدا مى‌خواهند بدون اينكه نوعى از آن را انتخاب كنند، و همه را واگذار به مشيت و اراده و انعام الهى مى‌نمايند [4]

[1] مجمع البيان، جلد 1 صفحه 297.

[2] همان مدرك، صفحه 298.

[3] تفسير كبير، جلد 5 صفحه 189.

[4] تفسير فى ظلال القرآن، جلد 1 صفحه 290.