موقع ارزش طلا با خاك يكسان خواهد بود. بنا بر اين جمله بالا كنايه‌اى براى بيان وسعت دايره انفاق و بخشش است.

در اينكه منظور از اين انفاق در اين جهان يا جهان ديگر است مفسران دو احتمال داده‌اند ولى ممكن است آيه ناظر به هر دو باشد چه تمام دنيا را در حال حيات خود انفاق كنند و چه در قيامت به عنوان فديه بدهند پذيرفته نيست هر چند ظاهر آيه نشان مى‌دهد كه مربوط به جهان ديگر است. زيرا مى‌گويد: كسانى كه كافر شدند و در حال كفر از دنيا رفتند يعنى پس از مرگ در حال كفر اگر فرضا بزرگ‌ترين ثروتهاى جهان در اختيارشان باشد و تصور كنند همانند اين جهان مى‌توانند با استفاده از ثروت مجازات الهى را از خود دور سازند سخت در اشتباه‌اند و اين جريمه مالى و فديه به هيچ وجه در مجازات آنها اثر نخواهد داشت. در واقع مضمون آيه شبيه چيزى است كه در آيه 15 سوره حديد آمده است كه مى‌گويد:

فَالْيَوْمَ لا يُؤْخَذُ مِنْكُمْ فِدْيَةٌ وَ لا مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا:" امروز نه از شما (منافقان) و نه از كافران فديه و غرامتى گرفته (و پذيرفته) نمى‌شود".

و در پايان آيه به نكته ديگرى اشاره فرموده، مى‌گويد:" آنها كسانى هستند كه مجازات دردناك دارند و ياورى ندارند" (أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرِينَ‌).

يعنى نه تنها فديه و انفاق به حال آنها سودى ندارد بلكه شفاعت، شفاعت كنندگان نيز شامل حال آنها نمى‌شود زيرا شفاعت شرايطى دارد كه يكى از مهم‌ترين آنها ايمان به خدا است و به همين دليل اگر تمام شافعان روز قيامت جمع شوند تا براى فرد بى‌ايمانى شفاعت كنند پذيرفته نخواهد شد. و اصولا چون شفاعت به اذن خدا است آنها هرگز از چنين افراد نالايقى شفاعت نمى‌كنند كه شفاعت نيز لياقتى لازم دارد، چرا كه اذن الهى شامل افراد نالايق نمى‌شود.