آيات بحث در باره اسلام آغاز مى‌شود و توجه اهل كتاب و پيروان اديان گذشته را به آن جلب مى‌كند.

در آيه نخست مى‌فرمايد:" آيا آنها غير از آيين خدا مى‌طلبند"؟ آيين او همين اسلام است (أَ فَغَيْرَ دِينِ اللَّهِ يَبْغُونَ‌).

سپس مى‌افزايد:" تمام كسانى كه در آسمانها و زمين‌اند چه از روى اختيار يا اجبار اسلام آورده‌اند (و در برابر فرمان او تسليم‌اند) و همه به سوى او باز گردانده مى‌شوند" بنا بر اين اسلام آيين همه جهان هستى و عالم آفرينش است (وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ كَرْهاً وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ‌).

در اينجا قرآن مجيد اسلام را به معنى وسيعى تفسير كرده و مى‌گويد: تمام كسانى كه در آسمان و زمين‌اند و تمام موجوداتى كه در آنها وجود دارند مسلمان‌اند يعنى در برابر فرمان او تسليم‌اند زيرا روح اسلام همان تسليم در برابر حق است منتها گروهى از روى اختيار (طوعا) در برابر" قوانين تشريعى" او تسليم‌اند و گروهى بى اختيار (كرها) در برابر" قوانين تكوينى" او.

توضيح اينكه: خداوند دو گونه فرمان در عالم هستى دارد يك سلسله از فرمانهاى او به صورت قوانين طبيعى و ما فوق طبيعى است كه بر موجودات مختلف اين جهان حكومت مى‌كند و همه آنها مجبورند در برابر آن زانو زنند و لحظه‌اى از اين قوانين سرپيچى نكنند و اگر فرضا سرپيچى كنند ممكن است محو و نابود گردند يك نوع" اسلام و تسليم" در برابر فرمان خدا است، بنا بر اين اشعه آفتاب كه به درياها مى‌تابد و بخار آب كه از دريا بر مى‌خيزد و قطعات ابر كه به هم مى‌پيوندند دانه‌هاى باران كه از آسمان فرو مى‌ريزد، درختانى كه بر اثر آن نمو مى‌كنند و گلها كه در پرتو آن شكفته مى‌شوند همه مسلمان‌اند زيرا هر كدام در برابر قانونى كه آفرينش براى او تعيين كرده است تسليم‌اند.

نوع ديگرى از فرمان خدا هست كه فرمان تشريعى ناميده مى‌شود يعنى‌