نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 2 صفحه : 617
عهد و پيمانى از او نگرفته و هيچ كس قرابت و خويشاوندى با او ندارد و هرگز
مواهب خويش را در انحصار گروهى قرار نداده است.
***
و در آخرين آيه براى تاكيد بيشتر مىافزايد:" خداوند هر كس را بخواهد
(و شايسته بداند) ويژه رحمت خود مىكند و خداوند داراى فضل عظيم است" و هيچ
كس نمىتواند مواهب او را محدود سازد (يَخْتَصُّ
بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ). [1] ضمنا از اين جمله استفاده مىشود كه اگر فضل و موهبت الهى
شامل بعضى مىشود نه بعضى ديگر، به خاطر محدود بودن آن نيست بلكه به خاطر تفاوت
شايستگىها است.
نكته: توطئههاى قديمى!
آيات فوق كه در حقيقت از آيات اعجاز آميز قرآن بود و پرده از روى اسرار يهود و
دشمنان اسلام بر مىداشت، نقشه ماهرانه آنها را براى متزلزل ساختن مسلمانان صدر
اول فاش كرد آنها در پرتو آن بيدار شدند و از وسوسههاى اغواگر دشمن بر حذر
گرديدند ولى اگر دقت كنيم مىبينيم كه در عصر و زمان ما نيز همان طرحها به اشكال
ديگرى اجرا مىشود وسائل تبليغاتى دشمن كه از مجهزترين و نيرومندترين وسائل
تبليغاتى جهان است در اين قسمت به كار گرفته شده و كوشش مىكنند كه پايههاى عقائد
اسلامى را در افكار مسلمين، مخصوصا نسل جوان
[1]" فضل" به معنى هر چيزى
است كه بيش از مقدار لازم از مواهب و نعمتها بوده باشد و اين يك مفهوم مثبت و
ارزنده دارد ولى گاه معنى مذموم و نكوهيدهاى دارد و به معنى خارج شدن از حد
اعتدال و رفتن به سوى افراط است و غالبا به صورت فضول (جمع فضل) به كار مىرود
ماند" فضول الكلام" يعنى حرفهاى زيادى.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 2 صفحه : 617