لا يَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ‌).

در واقع قرآن با اين طرز استدلال به ما مى‌آموزد، اگر كسانى حاضر نبودند در تمام اهداف مقدس با شما همكارى كنند بكوشيد لا اقل در اهداف مهم مشترك همكارى آنها را جلب كنيد و آن را پايه‌اى براى پيشبرد اهداف مقدستان قرار دهيد.

آيه فوق يك نداى وحدت است در برابر تمام مذاهب آسمانى به مسيحيان مى‌گويد: شما مدعى" توحيد" هستيد و حتى مى‌گوييد مساله" تثليث" (اعتقاد به خدايان سه‌گانه) منافاتى با" توحيد" ندارد و لذا قايل به وحدت در تثليث مى‌باشيد.

و همچنين يهود در عين سخنان شرك آميز" عزير" را فرزند خدا پنداشتند مدعى توحيد بوده و هستند.

قرآن به همه آنها اعلام مى‌كند: ما و شما در اصل توحيد مشتركيم بياييد دست به دست هم داده اين اصل مشترك را بدون هيچ پيرايه‌اى زنده كنيم و از تفسيرهاى نابجا كه نتيجه آن شرك و دورى از توحيد خالص است خوددارى نمائيم.

جالب اينكه در اين آيه با سه تعبير مختلف روى مساله يگانگى خدا تاكيد شده است اول با جمله" أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ‌" (جز خدا را نپرستيم) و بعد با جمله" لا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً" (كسى را شريك او قرار ندهيم) و سومين بار با جمله" وَ لا يَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ‌" (بعضى از ما بعضى ديگر را به خدايى نپذيرد).

ضمنا جمله اخير اشاره لطيفى به اين حقيقت است كه مسيح يكى از افراد انسان و هم نوع ما است نبايد او را به خدايى شناخت.

اين احتمال نيز وجود دارد كه: بعضى از علماى منحرف اهل كتاب از مقام خود سوء استفاده مى‌كردند و حلال و حرام خدا را به دلخواه خويش تغيير مى‌دادند و ديگران از آنها پيروى مى‌كردند.

توضيح اينكه: از آيات قرآن استفاده مى‌شود كه در ميان علماى اهل كتاب‌