آيه نخست ناظر به همين معنى است، مى‌گويد:" هنگامى كه عيسى ع احساس كفر (و مخالفت) از آنها كرد، گفت: چه كسانى ياور من به سوى خدا (براى تبليغ آيين او) خواهند بود؟" (فَلَمَّا أَحَسَّ عِيسى‌ مِنْهُمُ الْكُفْرَ قالَ مَنْ أَنْصارِي إِلَى اللَّهِ‌). [1] در اينجا تنها گروه اندكى به اين دعوت پاسخ مثبت دادند، اينها همان افراد پاكى بودند كه قرآن از آنان به عنوان" حواريون" نام برده است" حواريون" (شاگردان ويژه مسيح) گفتند: ما ياوران (آيين) خدا هستيم، به او ايمان آورديم و تو گواه باش كه ما اسلام آورده و تسليم آيين حق شده‌ايم" (قالَ الْحَوارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ‌).

قابل توجه اينكه حواريون در پاسخ عيسى ع نگفتند ما ياور توايم، بلكه براى اينكه نهايت توحيد و اخلاص خود را اثبات كنند و سخن آنان هيچگونه بوى شرك ندهد گفتند: ما ياوران خدائيم و آيين او را يارى مى‌كنيم و تو را بر اين حقيقت گواه مى‌گيريم، گويا آنها نيز احساس مى‌كردند كه در آينده افراد منحرفى ادعاى الوهيت مسيح ع خواهند كرد و بايد به آنها دستاويزى نداد.

ضمنا تعبير به" اسلام" در آيه فوق دليل بر اين است كه اسلام آيين تمام انبياء بوده است.

و در اينجا بود كه حضرت مسيح ع صف دوستان خالص خود را از دشمنان و منافقان جدا ساخت، تا برنامه‌ريزى او دقيق و منسجم باشد همان كارى كه پيامبر اسلام در بيعت عقبه، انجام داد.

[1] تعبير به" احساس" با اينكه كفر يك امر باطنى است، ممكن است به خاطر اين باشد كه آنها آن قدر در ابراز كفر خود پافشارى كردند كه گويى به صورت يك امر حسى در آمد- الميزان، ذيل آيه مورد بحث.