بيان مى‌كند.

سابقا گفتيم، همسر زكريا و مادر مريم خواهر يكديگر بودند و اتفاقا هر دو در آغاز، نازا و عقيم بودند، هنگامى كه مادر مريم از لطف پروردگار، صاحب چنين فرزند شايسته‌اى شد و زكريا اخلاص و ساير ويژگيهاى شگفت‌آور او را ديد، آرزو كرد كه او هم صاحب فرزندى پاك و با تقوا همچون مريم شود، فرزندى كه چهره‌اش آيت و عظمت خداوند گردد، و با اينكه ساليان درازى از عمر او و همسرش گذشته بود، و از نظر معيارهاى طبيعى بسيار بعيد به نظر مى‌رسيد كه صاحب فرزندى شود، ولى ايمان به قدرت پروردگار و مشاهده وجود ميوه‌هاى تازه در غير فصل، در كنار محراب عبادت مريم، قلب او را لبريز از اميد ساخت كه شايد در فصل پيرى، ميوه فرزند بر شاخسار وجودش آشكار شود، به همين دليل هنگامى كه مشغول نيايش بود از خداوند تقاضاى فرزند كرد، و آن گونه كه قرآن در نخستين آيه فوق مى‌گويد:" در اين هنگام زكريا پروردگار خويش را خواند و گفت: پروردگارا! فرزند پاكيزه‌اى از سوى خودت به من (نيز) عطا فرما كه تو دعا را مى‌شنوى" و اجابت مى‌كنى (هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ). [1]

[1]" ذرية" چنان كه گفتيم در اصل به معنى فرزندان كوچك است، گاه به اولاد بزرگ نيز گفته مى‌شود، اين واژه هر چند در اصل معنى جمعى دارد، ولى بر مفرد هم اطلاق مى‌گردد (مفردات راغب) ضمنا" طيبة" به صورت مؤنث آمده با اينكه حضرت زكريا تقاضاى پسر كرده بود، اين به خاطر مراعات ظاهر لفظ ذرية است.