سپس مى‌افزايد:" هنگامى كه فرزند خود را به دنيا آورد (و او را دختر يافت) گفت: پروردگارا! من او را دختر آوردم" (فَلَمَّا وَضَعَتْها قالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُها أُنْثى‌).

البته خدا از آنچه او به دنيا آورده بود آگاهتر بود" (وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما وَضَعَتْ‌).

سپس افزود:" تو مى‌دانى كه دختر و پسر (براى هدفى كه من نذر كرده‌ام) يكسان نيستند" (وَ لَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثى‌).

دختر، پس از بلوغ، عادت ماهانه دارد و نمى‌تواند در مسجد بماند، به علاوه نيروى جسمى آنها يكسان نيست، و نيز مسائل مربوط به حجاب و باردارى و وضع حمل ادامه اين خدمت را براى دختر مشكل مى‌سازد و لذا هميشه پسران را نذر مى‌كردند.

از قرائن موجود در آيه و رواياتى كه در تفسير آيه وارد شده است، استفاده مى‌شود كه" وَ لَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثى‌" (پسر همانند دختر نيست) از زبان مادر مريم است هر چند بعضى احتمال داده‌اند از كلام خدا باشد ولى بعيد به نظر مى‌رسد.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه مادر مريم، قاعدتا مى‌بايست بگويد:" و ليست الانثى كالذكر" (اين دختر همانند پسر نيست) زيرا او دختر آورده بود نه پسر و لذا گفته‌اند: جمله تقديم و تاخيرى دارد همانگونه كه در بسيارى از عبارات عرب معمول است، و چه بسا ناراحتى ناگهانى كه هنگام وضع حمل به او دست داد سبب شد سخن خود را اين چنين ادا كند، چرا كه او علاقه داشت صاحب پسرى شود تا خدمتگزار بيت المقدس باشد، همين علاقه سبب شد كه بى اختيار به هنگام سخن گفتن نام پسر را مقدم دارد.

سپس افزود:" من او را مريم نام گذاردم و او و فرزندانش را از (وسوسه‌هاى) شيطان رجيم و رانده شده (از درگاه خدا) در پناه تو قرار مى‌دهم" (وَ إِنِّي سَمَّيْتُها مَرْيَمَ وَ إِنِّي أُعِيذُها بِكَ وَ ذُرِّيَّتَها مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ‌).