2- تقيه يا تغيير شكل مبارزه‌

در تاريخ مبارزات مذهبى و اجتماعى و سياسى زمانهايى پيش مى‌آيد كه مدافعان حقيقت اگر بخواهند به مبارزه آشكار دست بزنند هم خودشان و هم مكتبشان به دست نابودى سپرده مى‌شود و يا لا اقل در معرض مخاطره قرار مى‌گيرد مانند وضع شيعيان على ع در زمان حكومت غاصب بنى اميه در چنين موقعى راه صحيح و عاقلانه اين است كه نيروهاى خود را به هدر ندهند و براى پيشبرد اهداف مقدس خود به مبارزات غير مستقيم و يا مخفيانه دست بزنند و در حقيقت تقيه براى اينگونه مكتبها و پيروان آنها در چنين لحظاتى يك نوع تغيير شكل مبارزه محسوب مى‌شود كه مى‌تواند آنها را از نابودى نجات دهد، و در ادامه مجاهدات خود پيروز گرداند، كسانى كه بر تقيه بطور دربست قلم بطلان مى‌كشند معلوم نيست براى اينگونه موارد چه طرحى دارند؟ آيا نابود شدن خوب است و يا ادامه مبارزه به شكل صحيح و منطقى؟ راه دوم همان تقيه است و راه اول چيزى است كه هيچ كس نمى‌تواند آن را تجويز كند.

از آنچه گفتيم روشن شد كه تقيه يك اصل مسلم قرآنى است ولى در موارد معين و حساب شده كه ضابطه آن در بالا آمد، و اينكه مى‌بينيم بعضى از ناآگاهان تقيه را از ابداعات پيروان اهل بيت ع مى‌شمرند دليل بر اين است كه با آيات قرآن آشنايى زيادى ندارند.