سرانجام پيروزى بر دشمن است.

در چنين موردى، جايز است كه مسلمانان با افراد بى ايمان، به خاطر حفظ جان خود و مانند آن ابراز دوستى كنند.

و در پايان آيه، هشدارى به همه مسلمانان داده، مى‌فرمايد:" خداوند شما را از (نافرمانى) خود بر حذر مى‌دارد، و بازگشت (همه شما) به سوى خداست" (وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ).

اين دو جمله، بر مساله تحريم دوستى با دشمنان خدا تاكيد مى‌كند، از يك سو مى‌گويد از مجازات و خشم و غضب خداوند بپرهيزيد، و از سوى ديگر مى‌فرمايد:" اگر مخالفت كنيد بازگشت همه شما به سوى او است و نتيجه اعمال خود را خواهيد گرفت".

1- تقيه يك سپر دفاعى است‌

درست است كه گاهى انسان به خاطر هدفهاى عالى‌تر، به خاطر حفظ شرافت، و به خاطر تقويت حق و كوبيدن باطل حاضر است از جان عزيز خود نيز در اين راه بگذرد، ولى آيا هيچ عاقلى مى‌تواند بگويد جايز است انسان بدون هدف مهمى جان خود را به خطر اندازد؟ اسلام صريحا اجازه داده كه انسان در موردى كه جان يا مال و ناموس او در خطر است و اظهار حق، هيچگونه نتيجه و فايده مهمى ندارد موقتا از اظهار آن خوددارى كند و به وظيفه به طور پنهانى عمل نمايد. چنان كه قرآن در آيه فوق خاطر نشان ساخته و با تعبير ديگر در آيه 106 سوره نحل مى‌فرمايد:" إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ‌"، مگر كسى كه از روى اجبار چيزى بر خلاف ايمان اظهار مى‌كند و قلب او با ايمان مطمئن و آرام است.

تواريخ و كتب حديث اسلامى نيز سرگذشت" عمار" و پدر و مادرش را