بلكه هر نوع روزى و موهبتى از ناحيه او است.

جمله" بِغَيْرِ حِسابٍ‌" (بدون حساب) اشاره به اين است كه درياى مواهب الهى آن قدر وسيع و پهناور است كه هر قدر به هر كس ببخشد كمترين تاثيرى براى او نمى‌كند و نياز به" نگاه داشتن حساب" ندارد، زيرا حساب را آنها نگه مى‌دارند كه سرمايه محدودى دارند، و بيم تمام شدن يا كمبود سرمايه در باره آنها مى‌رود، چنين اشخاصى هستند كه دائما در عطاياى خود حسابگرند. مبادا سرمايه آنها از دست برود، اما خداوندى كه درياى بى پايان هستى و كمالات است، نه بيم كمبود دارد، و نه كسى از او حساب مى‌گيرد، و نه نيازى به حساب دارد.

از آنچه گفته شد، روشن مى‌شود كه اين جمله، منافات با آياتى كه بيان تقدير الهى و اندازه گيرى و لياقت و شايستگى افراد و حكمت و تدبير آفرينش را بيان مى‌كند، ندارد.

4- سؤال ديگرى در اينجا مطرح است و آن اينكه: از نظر قانون آفرينش و حكم عقل و دعوت انبياء، هر كسى در كسب سعادت و خوشبختى و عزت و ذلت و تلاش و كوشش براى كسب روزى خويش مختار و آزاد است، پس چگونه در آيه فوق، همه اينها به خداوند نسبت داده شده است؟! پاسخ اين سؤال اين است كه سرچشمه اصلى عالم آفرينش و تمام مواهب و قدرت‌هايى كه افراد دارند، خداست، اوست كه همه امكانات را براى تحصيل عزت و خوشبختى در اختيار بندگان، قرار داده، و اوست كه قوانينى در اين عالم وضع كرده كه اگر پشت پا به آن بزنند، نتيجه آن، ذلت است، و به همين دليل همه اينها را مى‌توان به او نسبت داد، ولى اين نسبت هرگز منافات با آزادى اراده بشر ندارد، زيرا انسان كه از اين قوانين و مواهب، از اين قدرت‌ها و نيروها، حسن استفاده، يا سوء استفاده مى‌كند.