در واقع قرآن مجيد در اين آيه، به افراد با ايمان اعلام مى‌كند كه اگر به زندگى حلال دنيا قناعت كنند و از لذات نامشروع و هوسهاى سركش و ظلم و ستم به ديگران به‌پرهيزند، خداوند لذاتى برتر و بالاتر در جهت مادى و معنوى كه از هر گونه عيب و نقص پاك و پاكيزه است، نصيب آنها خواهد كرد.

در اينجا سؤالى مطرح است و آن اينكه آيا در بهشت، لذات مادى هم وجود دارد؟

بعضى چنين مى‌پندارند كه لذايذ مادى منحصر به اين جهان است، و در آن جهان اثرى از اين لذايذ نيست و تمام تعبيراتى كه در آيات قرآن در باره باغهاى بهشتى و انواع ميوه‌ها و آبهاى جارى و همسران خوب آمده كنايه از يك سلسله مقامات و مواهب معنوى است كه از باب" كلم الناس على قدر عقولهم" (با مردم به اندازه فكرشان سخن بگو) به اين صورت تعبير شده است.

ولى در برابر اين پندار بايد گفت: هنگامى كه ما طبق صريح آيات فراوانى از قرآن كريم" معاد جسمانى" را قبول كرديم بايد براى هر دو قسمت (جسم و روح) موهبتهايى به تناسب آنها، منتها در سطحى عالى‌تر وجود داشته باشد و اتفاقا در اين آيه اشاره به هر دو قسمت شده، هم آنچه شايسته معاد جسمانى است و هم آنچه شايسته روح و رستاخيز ارواح مى‌باشد.

در واقع آنها كه تمام نعمتهاى مادى آن جهان را كنايه از نعمت‌هاى معنوى مى‌گيرند تحت تاثير مكتبهاى التقاطى قرار گرفته علاوه بر اين كه بدون جهت ظواهر آيات قرآن را تاويل كرده معاد جسمانى و لوازم آن را به كلى فراموش نموده و منكر شده‌اند.

و شايد جمله" وَ اللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ" (خداوند به وضع بندگان خود بينا است) كه در آخر آيه آمده اشاره به همين حقيقت باشد يعنى او است كه مى‌داند جسم و جان آدمى در جهان ديگر هر كدام چه خواسته‌هايى دارند و اين خواسته‌ها را در هر