عمره را تمام كرده و حج را آغاز مى‌كنند، آنچه ميسر است از قربانى" (ذبح كنند) (فَإِذا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ‌).

اشاره به اينكه در حج تمتع كه عمره قبلا انجام مى‌گيرد، و بعد حج بجا آورده مى‌شود، قربانى كردن لازم است، و فرق نمى‌كند كه اين قربانى شتر باشد يا گاو و يا گوسفند، و بدون آن از احرام خارج نمى‌شود.

درباره اصل" هدى" به گفته مرحوم طبرسى دو قول وجود دارد، اول اينكه از" هديه" گرفته شده است، و چون قربانى در واقع هديه‌اى به سوى بيت اللَّه است، اين واژه بر آن اطلاق شده است. ديگر اينكه از ماده هدايت گرفته شده است زيرا حيوان قربانى را همراه مى‌بردند، و به سوى خانه خدا و قربانگاه هدايت مى‌كردند.

ولى ظاهر كلام" راغب" در" مفردات" اين است كه فقط از" هديه" گرفته شده و مى‌گويد:" هدى" جمع است و مفرد آن" هديه" است.

در معجم مقاييس اللغه نيز دو ريشه براى اين لغت ذكر شده، هدايت و هديه، اما بعيد نيست هر دو به هدايت باز گردد. (دقت كنيد).

6- سپس به بيان حكم كسانى مى‌پردازد كه در حال حج تمتع قادر به قربانى نيستند، مى‌فرمايد:" كسى كه (قربانى) ندارد، بايد سه روز در ايام حج، و هفت روز به هنگام بازگشت، روزه بدارد، اين ده روز كامل است" (فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَ سَبْعَةٍ إِذا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ كامِلَةٌ).

بنا بر اين اگر قربانى پيدا نشود، يا وضع مالى انسان اجازه ندهد، جبران آن ده روز روزه است، كه سه روز آن (روز هفتم و هشتم و نهم ذى الحجه) در ايام حج واقع مى‌شود، و اين از روزه‌هايى است كه انجام آن در سفر مانعى ندارد، و هفت روز ديگر را بعد از بازگشت به وطن انجام مى‌دهد.

با اينكه معلوم است سه روز به اضافه هفت روز مجموعا ده روز مى‌شود در