سهل و آسان است".

در اينجا ممكن است سؤال شود: اگر آسان بودن شريعت و آيين خوب است پس چرا در اقوام پيشين نبوده؟ در پاسخ بايد گفت: همانطور كه از آيات قرآن استفاده مى‌شود تكاليف شاق براى امم پيشين، در اصل شريعت نبوده، بلكه پس از نافرمانيها به عنوان عقوبت و كيفر قرار داده شده است. همانطور كه بنى اسرائيل به خاطر نافرمانيها پى در پى از خوردن پاره‌اى از گوشتهاى حلال محروم شدند (سوره انعام آيه 146 و سوره نساء آيه 160).

در سومين در خواست مى‌گويند:" پروردگارا! مجازاتهايى كه طاقت تحمل آن را نداريم براى ما مقرر مدار" (رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ‌).

اين جمله ممكن است اشاره به آزمايشهاى طاقت‌فرسا يا مجازاتهاى سنگين دنيا و آخرت و يا هر دو باشد و شايد تعبير به" لا تحمل" در جمله قبل و" لا تحمل" (با تشديد) در اين جمله، به خاطر همين است، زيرا تعبير اول اشاره به مسائل مشكل و تعبير دوم اشاره به مسائل طاقت‌فرسا است.

و در چهارمين و پنجمين و ششمين تقاضا مى‌گويند:" ما را ببخش و گناهان ما را بپوشان و مشمول رحمت خود قرار ده" (وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا).

" عفو" در لغت به معنى محو كردن آثار چيزى است، و غالبا به معنى محو آثار گناه مى‌آيد كه هم شامل آثار طبيعى آن مى‌شود، و هم شامل مجازات آن.

در حالى كه مغفرت تنها به معنى پوشاندن گناه است.

بنا بر اين مؤمنان هم از خدا مى‌خواهند گناهانشان را بپوشاند و هم آثار وضعى و تكوينى آن را از روح و روانشان بزدايد و هم كيفر آن را از آنان بردارد، و سپس از او مى‌خواهند رحمت واسعه‌اش كه همه چيز را در بر مى‌گيرد شامل حال آنان شود.

و بالاخره در هفتمين و آخرين درخواست مى‌گويند:" تو مولى و سرپرست‌