ضمنا بعضى از اين تعبير استفاده كرده‌اند كه شاهد بايد متهم نباشد (مانند كسى كه در آن دعوا منافع خاصى دارد).

14- در صورتى كه شهود مركب از دو مرد باشند هر كدام مى‌توانند مستقلا شهادت بدهند اما در صورتى كه يك مرد و دو زن باشند، بايد آن دو زن به اتفاق يكديگر اداء شهادت كنند" تا اگر يكى انحرافى يافت، ديگرى به او يادآورى كند" (أَنْ تَضِلَّ إِحْداهُما فَتُذَكِّرَ إِحْداهُمَا الْأُخْرى‌).

زيرا زنان به خاطر عواطف قوى ممكن است تحت تاثير واقع شوند، و به هنگام اداء شهادت به خاطر فراموشى يا جهات ديگر، مسير صحيح را طى نكنند، و لذا يكى، ديگرى را يادآورى مى‌كند، البته اين احتمال در باره مردان نيز هست، ولى در حدى پايين‌تر و كمتر.

15- يكى ديگر از احكام اين باب اين است كه" هر گاه، شهود را (براى تحمل شهادت) دعوت كنند، خود دارى ننمايند" (وَ لا يَأْبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا).

بنا بر اين تحمل شهادت به هنگام دعوت براى اين كار، واجب است.

اين احتمال نيز داده شده كه هم پذيرفتن دعوت براى تحمل شهادت (ديدن واقعه) لازم است، و هم براى اداى شهادت.

16- بدهى كم باشد يا زياد آن را نوشت چرا كه سلامت روابط اقتصادى كه مورد نظر اسلام است ايجاب مى‌كند كه در قراردادهاى مربوط به بدهكاريهاى كوچك نيز از نوشتن سند كوتاهى نشود، و لذا در جمله بعد مى‌فرمايد:" و از نوشتن (بدهى) كوچك يا بزرگى كه داراى مدت است ملول و خسته نشويد" (وَ لا تَسْئَمُوا أَنْ تَكْتُبُوهُ صَغِيراً أَوْ كَبِيراً إِلى‌ أَجَلِهِ‌). [1]

[1] مقدم داشتن" صغير" بر" كبير" به خاطر آن است كه بى اعتنايى مردم به معاملات كوچك يا سبب مى‌شود كه مقيد به نوشتن آن نباشند، و همين امر منشا كشمكشهايى مى‌شود، و يا اينكه ممكن است مردم خيال كنند نوشتن مسائل كوچك دليل بر خسيس بودن است كه قرآن آن را به اين وسيله نفى مى‌كند.