بخشند (هر چند ديوانه نيستند) و كسانى كه از نظر فكرى ضعيف‌اند يا مانند كودكان كم سن و سال و پيران فرتوت و كم هوش يا ديوانه‌ها و افراد گنگ و لال، و يا كسانى كه توانايى املاء كردن را ندارند هر چند گنگ نباشند.

از اين جمله احكام ديگرى نيز به طور ضمنى استفاده مى‌شود، از جمله ممنوع بودن تصرفات مالى سفيهان و ضعيف العقلها و همچنين مساله جواز دخالت ولى در اين گونه امور.

8-" ولى" نيز بايد در املاء و اعتراف به بدهى كسانى كه تحت ولايت او هستند،" عدالت را رعايت كند" (بالعدل).

نه چيزى بيش از حق آنها بگويد و نه به زيان آنها گام بردارد.

9- سپس اضافه مى‌كند:" علاوه بر اين، دو شاهد بگيريد" (وَ اسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ‌). [1] 10 و 11- اين دو شاهد بايد" از مردان شما باشند" (مِنْ رِجالِكُمْ‌).

يعنى هم بالغ، هم مسلمان باشند (تعبير به رجال، بالغ بودن را مى‌رساند و اضافه كردن آن به ضمير" كم" اسلام را، زيرا مخاطب در اينجا گروه مسلمين است).

12-" و اگر دو مرد نباشند كافى است يك مرد و دو زن شهادت دهند" (فَإِنْ لَمْ يَكُونا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَ امْرَأَتانِ‌).

13-" از كسانى كه مورد رضايت و اطمينان شما باشند" (مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَداءِ).

از اين جمله مساله عادل بودن و مورد اعتماد و اطمينان بودن شهود، استفاده مى‌شود كه در روايات اسلامى نيز به طور گسترده به آن اشاره شده است.

[1] بعضى گفته‌اند: تفاوت ميان" شاهد" و" شهيد" اين است كه شاهد به كسى گفته مى‌شود كه در واقعه حضور پيدا مى‌كند تا بتواند گواه بر آن باشد، و شهيد كسى است كه اداى شهادت مى‌كند- كنز العرفان، جلد 2 صفحه 50.