است، زيرا هنگامى كه مساله انفاق به فراموشى سپرده شود، و ثروتها در دست گروهى معدود جمع گردد و در برابر آنان اكثريتى محروم و بينوا وجود داشته باشد ديرى نخواهد گذشت كه انفجار عظيمى در جامعه به وجود مى‌آيد، كه نفوس و اموال ثروتمندان هم در آتش آن خواهد سوخت و از اينجا رابطه مساله انفاق و پيشگيرى از هلاكت روشن مى‌شود.

بنا بر اين انفاق، قبل از آنكه به حال محرومان مفيد باشد به نفع ثروتمندان است، زيرا تعديل ثروت حافظ ثروت است.

امير مؤمنان على ع در يكى از كلمات قصارش به اين حقيقت اشاره.

فرموده، مى‌گويد:

حصنوا اموالكم بالزكاة

:" اموال خويش را با دادن زكات حفظ كنيد" [1] و به تعبير بعضى از مفسران، خوددارى از انفاق فى سبيل اللَّه هم سبب مرگ روح انسانى به خاطر بخل خواهد شد، و هم مرگ جامعه به خاطر عجز و ناتوانى، مخصوصا در نظامى همچون نظام اسلام كه بر نيكو كارى بنا شده است‌ [2]

2- سوء استفاده از مضمون آيه‌

همانگونه كه اشاره كرديم بعضى از عافيت طلبان براى فرار از جهاد فى سبيل اللَّه به جمله" وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ" (با دست خويش، خود را به هلاكت نيفكنيد) چسبيده‌اند و رسوايى را به آنجا رسانيده كه قيام امام حسين ع را در عاشورا كه سبب نجات و بقاى اسلام در برابر دشمنانى همچون بنى اميه شد، مصداق اين آيه شمرده‌اند، غافل از اينكه اگر اين باب گشوده شود، جهاد به كلى بايد تعطيل گردد، اصولا تهلكه با شهادت دو مفهوم متباين دارد، تهلكه به معنى مرگ بى‌دليل است در حالى كه شهادت قربانى شدن در راه هدف و نايل گشتن به‌

[1] نهج البلاغه، حكمت 146.

[2] تفسير فى ضلال القرآن، جلد اول صفحه 276.