بنا بر اين هر جا در قرآن نفى هدايت از پيغمبر شده همانند آيه فوق منظور دو قسم اول نيست.

گر چه در جمله" وَ لكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ" (خدا هر كس را بخواهد هدايت مى‌كند) اين امر منوط به اراده خداوند شده اما اين هدايتهاى پروردگار مسلما بدون حساب و حكمت نمى‌باشد، يعنى بى جهت يكى را هدايت و ديگرى را محروم نمى‌كند، بلكه افراد بايد قبلا" شايستگى" خود را براى هدايت احراز كنند تا از آن بهره‌مند گردند.

به هر حال از آيه فوق حقيقت ديگرى را نيز مى‌توان استفاده كرد و آن اين كه اگر در ميان مسلمانان افرادى بعد از اين همه تاكيد در باره دورى از ريا و منت و آزار باز انفاقهاى خود را آلوده به اين امور سازند، ناراحت نباش وظيفه تو تنها بيان احكام و فراهم ساختن يك محيط اجتماعى سالم است و هرگز موظف نيستى كه آنها را مجبور به اين امور سازى- روشن است كه اين تفسير منافاتى با تفسير سابق ندارد و ممكن است هر دو را از آيه استفاده كرد.

جمله" وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِأَنْفُسِكُمْ‌" مى‌گويد منافع انفاق به خود شما بازگشت مى‌كند و به اين وسيله انفاق كنندگان را تشويق به اين عمل انسانى مى‌نمايد، مسلما انسان هنگامى كه بداند نتيجه كار او به خود او باز مى‌گردد بيشتر به آن كار علاقه‌مند خواهد شد.

ممكن است در ابتدا چنين به نظر برسد كه منظور از بازگشت منافع انفاق به انفاق كننده، همان پاداش و نتائج اخروى آن باشد.

البته اين معنى صحيح است ولى نبايد تصور كرد كه سود انفاق تنها جنبه اخروى دارد، بلكه از نظر اين دنيا نيز به سود آنها است هم از جنبه" معنوى" و هم از