[سوره البقرة (2): آيه 272]

لَيْسَ عَلَيْكَ هُداهُمْ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِأَنْفُسِكُمْ وَ ما تُنْفِقُونَ إِلاَّ ابْتِغاءَ وَجْهِ اللَّهِ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تُظْلَمُونَ (272)

ترجمه:

272- هدايت آنها (به طور اجبار،) بر تو نيست، (بنا بر اين، ترك انفاق به غير مسلمانان، براى اجبار به اسلام، صحيح نيست،) ولى خداوند، هر كه را بخواهد (و شايسته بداند)، هدايت مى‌كند. و آنچه را از خوبيها و اموال انفاق مى‌كنيد، براى خودتان است، (ولى) جز براى رضاى خدا، انفاق نكنيد! و آنچه از خوبيها انفاق مى‌كنيد، (پاداش آن) به طور كامل به شما داده مى‌شود، و به شما ستم نخواهد شد.

شان نزول:

در تفسير" مجمع البيان" از ابن عباس نقل شده كه: مسلمانان حاضر نبودند به غير مسلمين انفاق كنند، آيه فوق نازل شد و به آنها اجازه داد كه در مواقع لزوم اين كار را انجام دهند.

شان نزول ديگرى براى آيه فوق نقل شده كه بى شباهت به شان نزول اول نيست و آن اين كه: زن مسلمانى به نام" اسماء" در سفر" عمرة القضاء" در خدمت پيغمبر اكرم ص بود، مادر و جده آن زن به سراغ او آمدند و از او كمكى خواستند، و از آنجا كه آن دو نفر مشرك و بت‌پرست بودند" اسماء" از كمك به آنها امتناع ورزيد، گفت: بايد از پيامبر ص اجازه بگيرم زيرا شما پيرو آيين من نيستيد، سپس نزد پيامبر ص آمد اجازه خواست، آيه مورد بحث نازل گرديد.

تفسير: انفاق و كمكهاى انسانى به غير مسلمانان‌

در آيات قبل مساله انفاق و بخشش در راه خدا به طور كلى مطرح بود، و در